Yayla Çocuğu Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlı Er

Yayla, çocuğuyum ben
Mayam kar sularıyla yoğrulmuştur benim.
Ben
Etle sütle beslenmişim
Sabahları, çorba
Yemeğin yanında ise, ayran içmişim.
Çünkü ben, yayla çocuğuyum.

Yayla çocuğuyum ben.
Denizleri askerlik yaptığım yerlerde
Martıları, denizlerde
Gemileri dersen, yine askerdeyken görmüşümdür.
Trenlerin dumanlarını ise ovaya, inerken uzaktan göstermişlerdir
Fakat!
En çok ‘da, kartalları kuzgunları gördüm ben,
Çünkü ben, yayla çocuğuyum.

Yayla çocuğuyum ben
Uçurumların olduğu kayalıklar vardır, bizim oralarda
Kartallar yaşar kovuklarında
Dağlar yollar karlardan geçilmez olurdur kış aylarında
Keklikler öter
Yaban keçileri dolaşırdır dağlarımızda
Ben onların hür yaşadığı dağlarda büyüdüm.
Çünkü ben yayla çocuğuyum.

Yayla çocuğuyum ben.
Özü, sert
Mayası, kuvvetli
Yalanı dolanı, hiç’ mi hiç, bilmeyen
Doğruya, doğru
Eğriye, eğri diyen, aslına sadık biriyim.
Çünkü ben, yayla çocuğuyum.