Yayla Çocuğu Şiiri - Mehmet Öztürk 3

Ben yayla çocuğuyum sevmiyorum şehiri.
Kara asfalt tutar mı çiçeklerin yerini.

Ruhsuz soğuk betonla kapatmışlar her yeri,
Görülmüyor ortada Veysel’in sadık yari.

Nasıl uğrar buraya rüzgar ile gelenler,
Güneşe pusu kurmuş çıparsız gökdelenler.

Şehir bu keşmekeşin zarar insan ruhuna,
Bütün melaneti yaz medeniyet namına.

Niye sönmez ışıklar bu şehir uyumaz mı,
Neden ötmez horozlar bu şehir beynamaz mı.

Kuş sesi dere şırıltısına hasret kaldım,
Gitmeyen trafikten gürültüden bunaldım.

Tutsak oldum şehire tasa benim dert benim,
Yaylam kekik kokunu deli gibi özledim.

Yayla çocuklarını ayırdın ya yurdundan,
Şehir, eğer yıkılsan damla dökmem ardından.

Hani hep diyorsun ya gidersen aç kalırsın,
Sonra geri gelirsin bana mahcup olursun.

Boşuna hiç caydırma mutlaka döneceğim,
Ben yayla çocuğuyum yaylada öleceğim.