Yayla Bakışlı Kadın Şiiri - Sadullah Celik

Toroslara bakan
Kar suyuyla beslenen
Çam ağaçlarının verdiği
Serin gölgelerde
Yeşilin her bir ahenginde
Büyüdün sen.

İçimde gizlidir adın
Sen hep böyle kal
Yayla bakışlı kadın.

Başında kırmızı fes
Beyaz tülbendin
Belinde ibrişimli kuşak
Al çiçeklerle bezenmiş
Uzun ve bol elbisenle
Sen çiğdem kokan
Yağmur gözleriyle bakan
Yaylalarda yetiştin.

İçimde sevdadır adın
Sen hep böyle kal
Yayla bakışlı kadın.

Dağ dibinde otlayan
Keçilerden sağdığın sütden
Mis kokulu yağ, peynir yapan
Yayık ayranı yayan
Tahta oluktan buz gibi akan
En sade sulardan içen
Bartlı’ya, Gulaca’ya
Her bir karış toprağa
Tohum gibi düşen
Kınalı elleriyle, güler yüzüyle
Bereket getiren
Çam dallarıyla örtülü
Obalarda olgunlaştın sen.

İçimde rüzgardır adın
Sen hep böyle kal
Yayla bakışlı kadın.

Sabah güneşi doğmadan kalkan
Karlı dağlara bakarak duygulanan
Tozlu patika yollarda yorulmadan
Bıkmadan yürüyen
Çalı toplayıp sırtında taşıyan
Odun koru üzerinde
Toprak kokulu ocakta
Yemeğini pişiren
Gözü pek, yüreği şefkat kelebeği
Edasında pır pır ederken
Yokluk içinde yaşamayı bildin sen.

İçimde kaldı yadın
Sen hep böyle kal
Yayla bakışlı kadın.

Ay ışığı obaya vurunca
Yıldızlar arkadaşı olunca
Tavşan kanında en şifalı
Çayı demleyen
En serin en kaliteli
Tertemiz havayı
Ciğerlerine çekerek
Tecrübelerle yaşadın sen.

İçimde taptaze adın
Sen hep böyle kal
Yayla bakışlı kadın.