Yayla Ateşi Şiiri - Esma Özdemir

Yurtsuz, yuvasız kalmış
Kırık dökük bedenim...
Yaşıyoruz
Bir acayip garabette!
Ölü müyüz, diri miyiz
Bilinmez!
Ne aranır, ne sorulur
Bilinse de, kime ne!

Yayla ateşinde bir duman olsam,
Çöksem gurbet ellerin başına!
Yıkılsa feleğin çarkı,
Ne ölüm olsa, ne zulüm...
Yokluk olmasa!

Binsem, bir kuşun kanadına,
Varsam, güneş doğarken
Anayurduma;
Nevruz toplasam, çiğdem toplasam
Menekşe koklasam...
Ve toprak koksam,
Yağmurdan sonra
Gökkuşağı olsam!

Kardelen olsam, açsam
Işıl ışıl karların arasında!
Çiğ olsam, çimen olsam,
Sis olsam, buğu olsam.
Koyun olsam, kuzulasam,
Çoban olsam, kaval çalsam
Ağlasam...
Nergis olsam, sırma olsam..,
İlkbaharda açan
İlk papatya olsam!

Gül olsam, güldürsem
Sümbül olsam, maviş maviş
Yamaçlarda süzülsem!
Çeşme olsam, şırıldasam
Yaprak olsam, kıpırdasam
Dut olsam, dökülsem
Irmak olsam,
Büklüm büklüm bükülsem!

Yol olsam, yoldaş olsam
Sır olsam, sırdaş olsam
Kar olsam, dolu olsam..,
Cümle hasret çekenlerle
Sılada kardeş olsam!

Çıksam, Dünek Dağı'nın
En yücesine;
Bulut olsam, rüzgâr olsam;
Gezsem, bütün diyarları
İçine memleketimi koysam...
Ayrılık olmasa!
Öksüzlük, yetimlik
Gariplik hiç!

Ben sılada olsam
Sıla, bende!

Tozanlı Çayı coştukça
Yeşilırmak çağlasa!;
Ben, yağsam yağmurun yerine,
Yağmur, benim yerime ağlasa!