Gidenlerin peşinden sürüklendi aşk,
Umutlar boynunu yeniden büktü
Yollar gidilmeye kapalı
Kıskanırdı görse;
Kan ağlardı nice gözler
Her seferinde yüreğime kadar yolu
Yüzünü her hatırladığımda
Gülmeyi öğrendim
Hayatı öğrendim çatık kaşlarında
Yine sessizce gideceksin öyle mi?
Ardındaki çocuğu kan ağlatarak.
Bir şehirden, bir başkasına ve bir başkasına;
Sen çiçek olsan karanfil olurdun
Tutkuyu anlatırdı rengin
Kokun kıskandırırdı tüm çiçekleri
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!