Yavrumun Derdi Şiiri - Kâzım Özgür

Yavrumun derdinden yandım, yıkıldım,
Yollarım tıkandı kara kış gibi.
Aşırı stresten bezdim, sıkıldım,
Bunca çabalarım, sanki boş gibi.

Yirmi yıldır hasta bitmez, tükenmez,
Evlenmek istemez, kızı beğenmez,
Fazlaca şüpheli, bana güvenmez,
Duyunca şaşarım soğuk tuş gibi.

Okulda başarı takdirler aldı,
Dini inancı fazlaca daldı...
İnsanüstü şeyler düşündü kaldı,
Konuşmadan durdur sanki taş gibi

Her zaman saplantı, kâbus peşinde,
Başarı, istikrar yoktur işinde.
Gece ağrı başlar çürük dişinde,
Uykudan uyanır, korku, düş gibi.

İlaç kullanmıyor, dikkat etmiyor,
Kırk yaşına geldi, gücüm yetmiyor.
Doktorun sözüne zaten gitmiyor,
Bağzan hiç konuşmaz sanki boş gibi.

Yaşanan kâbusa, hep ortak oldum,
Çareler aradım kendimi yordum.
Tevazu ederek hal hatır sordum,
Eğri, büğrü baktı sanki şaş gibi.

Kınamayın dostlar kader yazgısı
Hüzünlü kederli onun ezgisi.
Kuruntu, saplantı onun sezgisi,
Kanadı kırılmış, yavru kuş gibi.

Özgür’ün feryadı ne zaman biter,
Buna şükür Mevlam olmasın beter.
Mesleğe uyumlu olsaydı yeter,
Bize öğüt verir sanki baş gibi.

{Kâzım Özgür 16-Mart-2005}