Yavrum! Şiiri - Arif Tatar

Güneşli, esintili; çok güzel bir mart günü…
Hüzün bürüse de gönlümü, iyi ki doğdun;
Ne kutlu, ne de umutlu bir gün, Birkan bebek!
Oysa sen daha, küçücük tazecik bebeksin!
Bir bakarım, belki yarın, belki de öbür gün;
Sevinçlerinle uçuverecek kelebeksin!
Neden böyle üzgünüm, biliyor musun yavrum?
Aç; kimsesiz çocuklar, sefil kalmış bebekler;
Şimdi çaresiz, nerede annesini bekler?
Ötede boynu bükük birisi; sessiz, üzgün!
Şu kısacık ömre kim, ekleyebildi bir gün?
Hemen önden geliverip, son notunu ekler!
Aslında her doğum, yaşama taze başlangıç!
Öyle ki tarifsiz; bir övünç, bir özge sevinç!
Her yıl, bugün geldiğinde, iyi düşün yavrum!
Önce sen doğumunla sinsi ifriti boğdun!
Bil, hangi yöne uçup gitti kırmızı kelebek?

Yıldızlara kadar tozardı, güneşin düğünü!
Unutulup gitse de unutamadım ben, dünü,
Bunun için, önce yazmıştım sana bugünü!
Olmuştu özlemlerim, çokça sevgiden yana;
Mutluluk sözüme ömründe bir kez uyana!
Yine bulutlar renkten renge girip yoğruldu,
Bilebilsem silahlar, hangi yöne doğruldu?
Bunda derinden kazıp geçti hain köstebek!

Alınan lokmaların, kaça bölündüğünü?
Kim söyledi caninin, bilinmezde öldüğünü?
İşte böyle oğlum, sisli bir resim çizdim sana!
Fark ettin mi bir an, büyütüverdim seni!
Gelirim yanına özlersem kokunu, sesini;
Önce, senin sayfanı, defalarca okurum!
Bugün, yarın, öbür gün; yıllar sonra bugün;
Bir ömür sayfasını, baştan sona okurum!
Sakladığım laleyi, yıldızlarla dokurum!

Artık uyku saati, git yerine yat yavrum!
İyi bilinmeli, sayılı ömrün kıymeti!
Bil ki ulvi sesler yükselir her seher vakti;
Yavrum, öylesine çok gördüm ki hıyaneti,
Titrerim, duyunca yaşanmamış kıyameti,
Eririm içimden eririm ki bir hoş olurum!
Yavrum, sunarlar sana vazgeçilmez mihneti,
Acıtsa da içini, bırakma merhameti…
Ummadık bir anda düşün gelecek himmeti!
Silinmeden iyi bak, şu ömrün silueti!
Her an gönül tahtında açan gül saadeti!
Gelip başucunda seni bekleyip dururum…
Yollar çıkmaz da olsa çıkış yolu bulurum!
Bilgeliğin güneşi, üzerine doğsun yavrum!

(09.03.2015 16.00 – Adana)