Yavrularımız Nerede Şiiri - Aynur Meydan

Yavrularımız Nerede

Nerede oğullarımız,kızlarımız,
Ömrümüzden ömür katıp yetiştirdiğimiz,
Bir öksürüğüne, ateşine geceler boyu,
Başında beklediğimiz yavrularımız nerede...

Korkuyorum haberleri dinlemeye,
Bir ses gelir bir yerlerden yine,
Bir evin ışıkları söner,
Belki evladı babasız,
Belki kadını kocasız,
Belki de annesi evlatsız kalır diye korkuyorum.

Hiç acımıyorlar,
Hiç korkmuyorlar onlar yaradandan,
Sanki, bilmez gibi yaratılanı ancak yaradanın alacağını,
Kan döküyorlar,
Can alıyorlar peş peşe.

Peki neden,
Neden bu düşmanlık,
Kime bu bitmez tükenmez öfke.
Kim kazanır ki savaş bile olmayan bu ölümlerin sonunda,
Kim sevinir ki bu şehitlerin mezarı başında,
Kim diyebilir o ağlayan biçareye anaya oh diye.

Yok ben çıkamadım bu işin içinden.
Bunlar insanın yapabileceği işler değil.
Bunlar aklı başında birilerinin mücadelesi değil.
Mücadele akılla olur.
Mücadele fikirle olur.
Mücadele yazmakla,çizmekle,
Hatta şiirle romanla,sevgiyle olur.

Hiç bir zaman,
Hiç bir savaş,
Hiç bir mücadele bu kadar adi değildi.
Hiç bir kan bunca saçmalık için dökülmedi.

Yeter yeter artık.
Kim yönetiyorsa bu devleti,
Sustursun bu silahı,
Söndürsün bu ateşi.
Gözyaşı dökmesin bebeler,babalarının ardından.
Kadınlar bir daha ellerini tutamayacakları,gözlerine bakamayacakları,
Kocalarına yas tutmasın,
Anaların can evi,yüreği parçalanmasın,yanmasın.
Ocaklar sönmesin.
Yeter.
Yeter yeter artık.
Atatürk'ün Gençliği'ne sahip çıkın.

Sokakta yürüyemez oldu siviller,
Çocuklar okula mı gitmesin,
İnsanlar otobüse mi binmesin.
Yemeyip içmeyelim mi,
Yeter,yeter artık,
Bu caniliğe,
Bu kendini bilmezliğe son verin.

27/06/2010