Yavrucuğum Şiiri - Celal Atay

Bugün gibi hatırlıyorum yavrucuğum
Annenle ilk tanışmamızı.
Söz ve ardından nişanımızı.
Evlendirme memurunun sorusuna:
Evet! Evet! Deyişimizi….
Bugün gibi hatırlıyorum bir tanem
Annenin sana hamile kalışını.
Nasıl da sevinmiştik annenle,
Bir görmeliydin ondaki çalımı
Alçak dağları o yaratmıştı sanki.
Ya ben, ya ben canımın içi
Annenden beş fazlaydım
Her zaman olduğu gibi.
Annen erkek olsun demişti, ben kız.
Annen sarışın dedi, ben kumral.
Ben yeşil gözlü olmanı istedim, annen ela.
Bunda da anlaşamamıştık o mızıkçı ananla.
Ortak dileğimiz: Sağlıklı katılmandı aramıza.
Bugün gibi hatırlıyorum bebeğim
Anneni ilk tekmeleyişini,
Dünyaya ilk gelişini,
İlk ağlayışını ve ilk kucağıma verilişini.
Dünyaların benim oluşunu.
Bugün gibi hatırlıyorum gül yüzlüm
İlk bağrıma basışımı,ilk gülüşünü,
İlk baba deyişini.
Bu yüzden annenle kavga edişimizi.
O anne dedi demişti,bense baba.
Annen kendisine benzetirdi,bense kendime.
Bugün gibi hatırlıyorum meleğim
İlk ayakta duruşunu,ilk adım atışını,
Düşüşünü, kalkışını ve ilk yürüyüşünü.
Üzerimi ilk ıslatışını
Ve popona ilk vuruşumu.
El ele bakkal amcadan çikolata alışımızı.
İlk okula yazılışını ve ilk okula başlayışını.
Ellerimi sıkı sıkı tutuşunu,
Körpe kalbinin küt küt vuruşunu.
İki göz,iki çeşme ağlayışını.
Ve seni,evet canımızdan çok sevdiğimiz seni
İlk defa başka ellere bırakışımızı.
Ve bugün görüyorum bir tanem,
Mini mini ellerin kalem tutuşunu.
Ve gözyaşlarımızla izliyoruz,
“Anne,baba sizleri çok seviyorum”.diyen dillerin
yine “Anne,baba sizleri çok seviyorum.”
Diye yazıp,okuyuşunu.