Yavrucuğum! Şiiri - Arif Tatar

Şimdi daha belektesin, taptaze bebeksin...
Yavrucuğum,
Küçücük, küçüksün!
Bir gün sen de büyüyeceksin...
Herkese bakıp sevgiyle güleceksin...
Paytak adımlarla yürüyeceksin...
Bir de bakarız ki yarın, büyümüş, büyüksün!
/
Bir anlık yüzüne yapışan hayallere daldım,
Artık, gözlerimde değil, gerçekten büyümüşsün...
Elimden tutup, beni böyle nereye götürüyorsun?
Kendimi teslim edip hiç mi hiç sormuyorum...
Yavrucuğum,
Artık, hem ayağım, hem gözümsün...
Nedense yerimde hiç duramıyorum, durmuyorum...
Bir süre mazinin derinliğine dalıp kaldım!
/
Yavrucuğum,
Bir sabah beni, yerimde bulamayacaksın;
O sırada ben, çok uzaklarda olacağım...
Tamam mı? Buna üzülme, hiç üzülme!
Her çağırdığında yakınında beni,
Hep beni bulacaksın!
Bil ki sesini,
İlk duyan da ben olacağım!
/
Sana bir emanet bırakacağım;
Bildiğin yerden onu alıp sakla,
Bir gün her şeyi anlayacaksın!
Belki geçmişe dönüp ağlayacaksın;
Hiç ağlama!
Koynumda sakladığım kitabıma,
Sırlarıma;
Sarıl!
Görürsün âlemi nasıl da pırıl pırıl!
Kabahat kimde?
Diye sorma!
Diyenleri yasakla!
Kılavuz elinde!
Bir gün kendin anlayacaksın!
Bil ki o gün ben, çok mutlu olacağım!
/
“Yavrucuğum,
Hiç üzülme!
Hele ışığa hiç küsüp büzülme!
Var ayazlar her zaman var,
Dilinde besmele,
Rabbine yalvar!
Yüksek yamaçlarda oyalan!
Kapılmazsın sele...
Duymazsın hiçbir yalan!
Sakın dışarıda kalıp üşüme!
Eminim, hep gireceksin düşüme! ”

Bu sözleri yazmıştım kitabıma,
Son mukaddime;
Devamını oradan okursun,
Son sözünü yazan, sen olursun! ..
Yavrucuğum!

(12.04.2011 23.00-Adana)