Yavrucağım Şiiri - Canan Özanaç

Yavrucağım,
Sınarlar seni
Açık yaralarından
Gizli rüyalarından
Sessiz ağıtlarından
Kalabalık yanlızlığından
Dökülmeyen yaşlarından
Yaşanmamış yaş'larından
Sarılmamış kollarından
Okşanmamış saçlarından
Yavrucağım, sınarlar...
Sonra,
Tutar bir zalime sunarlar
Yavrucağım
Sen gidersen göç mevsimi olur kollarım
Göğsümde nabzım susar
Saçlarım sararır, solarım
Dallarım kırılır,
K'öksüz bağsız kalırım
Elime aldığım her resmini ıslatırım
Yavrucağım,
Sen gitme
Gidişler fırtınadır gözlerime
Kendi yaşımda boğulurum
Eskitilecek mendillere tahammülüm yok
Gidişler yangın çıkarır yüreğimde
Kendi külümde savrulmaya gücüm yok...
Yavrucağım sınarlar seni
Evsiz yurtsuz bir serçe sanıp
Keserler tünediğin dalları ...
Sen gitme evlat,
Sevdiğin yemekler boğazımda düğümlenir
Kalbim düğüm düğümken
Dizlerimin bağı çözülür...
Bardakta çayım, ocakta aşım soğur
Ağustos bile zemheri olur ..
Masadan bir sandalye eksilir
Kokun boş duvarlara tablo diye asılır
Avuçlarım aminsiz duadır
Yatağın boş kalırsa
Her şarkı d'Okunur me'Sela