Yavru Ceylanım Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yanaş körpe kuzum, yavru ceylanım,
Açık kollarıma, ellerime gel.
Kupkuru çöllere vahalar yaptım,
Yeşil yaprağıma, güllerime gel.

Hasretin böyle mi ayrı kor beni?
Ateş alev olmuş, yakıyor beni,
Yıldızlara, aya şimdi sor beni,
Yalana tövbeli dillerime gel.

Seni görmeden de tanır bu dağlar,
Şu köpüklü sular, bu yeşil bağlar,
Bu görkemli hanlar, kervansaraylar,
Hasretle bekleyen illerime gel.

Toz olup savruldum, yollara çıktım,
Yel olup yanına gelmeye kalktım,
Nice ırmaklara karışıp aktım,
Bitip tükenmeyen sellerime gel.

Bir daha dönmüyor giden kervanlar,
Belli ki hasreti kanıksadılar,
Vahadan uzakta ceylan ne arar?
Vahayla süslenen çöllerime gel.

(BİR YORGUN FIRTINA isimli hece şiirlerinden > 64-65/100)