Yavaşça Şiiri - Osman Aykut Bulut

Yine geçtim pencerenin önüne.
Onları izliyorum yine:
Sevdiceğim
Ve onun sevdiceği…
Yürüdüler yavaşça
Sessizce.
Sonra oturdular yine her zamanki yerlerine
Parktaki sağdan ikinxi banka.
Yalnız sevdiceğimin yüzü asık gibiydi
Korktum.
Sevdiceği de korktu galiba,
Telaşla sormaya başladı.
Sonra elleri arasına aldı sevdiceğimin yanaklarını
Sevdiceği.
Yavaşça yaklaştı.
Öptü sonra.
Yavaşça…
Tutuştular sonra yine elele.
Sevdiceği solaktı.
Sol eliyle tutardı hep sevdiceğimin sağ elini.
Huzur buydu.
Elleri sevdiceğinin garantisinde…

Uçuyordu mutluluktan.
Sevdiceğim mutluydu, sevdiceğinin yanında.
Çünkü birbirleri için atıyordu kalpleri.
Ve gerçekten birbirlerini seviyordu onlar.
Varlığımı bilseler ne olacaktı? ...

Sonra baktım arkalarından yavaşça.
Sevinç içindeydiler,
Mutluluk içindeydiler.
Kayboldular sonra boşlukta
Yavaşça…

Dönüp baktım şöyle bir kendime
Bir tebessüm…
Koydum elimi kalbime.
Sonra yürüdüm
Yavaşça…