Her sabah yanıma oturup günaydın dediğinde
Güneş gibi içimize doğan neşeni etrafa saçtığında
Kalbim duracak gibi oluyor
Heyecandan yavaş yavaş ölüyorum
Sana içimden geçenleri söyleyememekten
Duymaktan sinirleneceğini düşünmekten
İçim içimi kemirmeye başlıyor
Kahrımdan yavaş yavaş ölüyorum
Hayatımın sonuna kadar seveceğimden
Ama seninle bir yuvanın mutluluğunu tadamadan
Aşkımı yaşayamayacak olmak beni delirtiyor
Üzüntüden yavaş yavaş ölüyorum
14/08/2002
Şair BirtanemKayıt Tarihi : 10.9.2002 16:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!