Yavaş yavaş ölürler Şiiri - Elvera Korkmaz

Yavaş yavaş ölürler
Kendinden başka hiç kimseyi görmeyenler
Dosdoğru olduğunu zannederken EGO tarafından sömürlenler
An be an yokoluştalar..

Yavaş yavaş ölürler
Eti tırnaktan ayırmaya çalışanlar
Her şeyi kendi gözüyle bakıp, karşıdakinin hislerini yok sayanlar
Aslında yaşayanlar gerçek ölülerdir
Bedenleri ölse de ruhları daim yaşar..

Yavaş yavaş ölürler
Sürekli kalp kıranlar, insanlıktan yoksun olanlar;
İşte onlar yaşarken ruhları ölür
Ölen beden değil ruhtur
Ve yaşarken ölürler
Ruhu hiç ölmeyenin bedeni yok gibidir
Ruhu ölü kişinin ise sadece cesedi vardır

Yavaş yavaş ölürler
İyilikten dem kesip kötülüğe râm olanlar
Ne bir mazlumun başına okşar
Ne de bir kimsenin yardımına koşarlar

Yavaş yavaş ölürler
Karanlığın zitine gömülenler
Her bakışta âh alanlar
Bir kapının ardında gözü yaşlı insan bırakanlar
Herhangi bir canlının hayatını yok sayanlar..
Kendi çıkarı uğruna birçok değeri yok görenler

Yavaş yavaş ölürler
Zulme boyun eğenler
Haksızlığa ses çıkarmayan kalbiyle eliyle diliyle düzeltmeye çalışmayanlar
Düzen; nefsin heva hevesin doğrusudur diyenler

Yavaş yavaş ölürler
Bedenleri ölmeden ruhlarıyla gömülürler
Onlar hayata hakim olduklarını zannederken
Aslında yokoluşa teslim olmuşlardır

Ruhuna sahip çıkanlara selam olsun Elverakorkmaz