Bir evin sofrasında çatal kaşık sesleri azaldıkça,
Olmadık vakitlerde atılan şen kahkahalar da azalır.
Kapının önündeki terlik, ayakkabı gittikçe,
İçinde, gidenlerin yokluğu da çoğalır.
Yaşam böyle gariptir işte!
Yavaş yavaş kesilir sesler.
Yavaş yavaş gider ayaklar.
Azaldıkça, yalnızlaştıkça
Özlemler ve yokluklar kalabalıklaşır...
İnsan azaldıkça gidermiş
Yalnızlaştıkça uzaklaşırmış yaşamaktan.
İnsan, yavaş yavaş azalırmış insandan.
Yavaş yavaş kesilirmiş yaşam sevinçleri.
Yavaş, yavaş gidermiş hayattan...
Kayıt Tarihi : 31.8.2020 21:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!