Yavaş Yavaş Düştüm Ben...

Ellerimden kayarak zamanlar terk ederken
Gayya kuyularına umutsuzca kapandım.
Değerimi yitirdim değere fark atarken
Sürgün ettim kendimi makberinden sapandım.
-Üşüdükçe yüreğim aşk közünde yaştım ben.
-Alacaklı ben iken borc postunda leştim ben.

Gülemedi bir bana sevdanın nurlu yüzü
Suratını yıkarak dönüp gitti her sefer.
Göremedi bir türlü bana kapandı gözü
Harabıma mal oldu düzenlediği nefer.
-Yıkılalarak değil ya yüzü koyun düştüm ben
-Hicran cehenneminin dumanıyla piştim ben.

Kararttı da yüzünü mum mu sızdı bir kere
Karanlığına itip girdaplarıyla boğdu.
Bir kere ölmedim ben kaç ölüm düştü fere
Zerre zerre verdim can, deryalarımdan doğdu.
-Diyemedim eyvallah yüreğine taştım ben
-Yakıldığım yerleri oyuk oyuk eştim ben.

Yalan demişler dünya inanılmazmış meğer
Dümdüz etti yüreği harabata çevrildim
Aşkmış meğer insanı kutsayan büyük değer
Alt üst oldu mihrabım garabetle devrildim
-Kirpiğimle kabrimin toprağını deştim ben
-İçmediğim badenin meylerine keştim ben.

Şimdi yüreğim buruk yol alırken hüdaya
Gidiyorum sevdanın kovulduğum bağından
Kendimden de vazgeçtim yürüyorum cüdaya
Kovuldum ben yokluğun var olmayan dağından
-Başım gözüm üstüne olmayanla coştum ben
-Kıyametimden önce berzahıma koştum ben.

Ankara 6 EYLÜL