Yavaş Yavaş Şiiri - Rüstem Kutar

Umut fakir ekmeği sofrasında demirbaş
Eksik olmaz gözlerde imza; iki damla yaş
Hiç kimseye el açmaz kaynasa ocakta taş
Herkes koşar evine Oyürür yavaş yavaş

Zaman geçirmek için takılacak kahveye
Ekmek parası yokken çayı nasıl ödeye
Kaç zamandır korkuyor çocuğunu sevmeye
Geceye ayaz indi O üşür yavaş yavaş.

Fakirlik kuyusunun sanki hiç yoktur dibi
İndikçe kesiliyor Rezzak'ından nasibi
Bakınıyor etrafa Ömer'i arar gibi
Kadere karşı boynu bükülür yavaş yavaş.

Hanımı ve çocuğu yatmıştır geldiğinde
Ses çıkarmaz ve yatar acı var yüreğinde
Karısı''Herşey nasip üzülme''dediğinde
Göz yaşına söz geçmez dökülür yavaş yavaş

Çocuk istemez artık okuluna gitmeyi
Yediremez kendine paramız yok demeyi
Ya Rab haketmiyor mu sağlam papuç giymeyi
Ayakkabıda delik büyüyor yavaş yavaş

Kadıncağız eşine versede hep teselli
Gizli gizli ağlıyor mor gözlerinden belli
Ya sabır çeke çeke yaş olmuştu ki elli
Derdinden verem oldu ölüyor yavaş yavaş

Günden güne eriyor canından çok sevdiği
Sen ölürsen bir dakka yaşayamam dediği
Kara haber ateş olup yaktı düştüğü yeri
Eller tetiğe doğru gidiyor yavaş yavaş

Hem öksüz hemde yetim kaldı şimdi yavrucak
Hiç kimseleri yoktu emanet bırakacak
Kimbilir bu çocuğun sonu nasıl olacak
İkölüye bir sela okunur yavaş yavaş.