Yattık sağımıza Ya Nasip uyanmaya.

“Yattım sağıma
Döndüm soluma
Sığındım Sübhanım’a
Melekler şahit olsun
Dinime imanıma
Ya Celal ya Celalet
Ruhum sana emanet
Kalkamazsam sabaha
Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resulühü”

Duasıyla uyuyan çocuklardık
Mevlid ve kandillerde ,cemaat sohbetlerinde,
Minicikken sana olan borçlarımızı hesaplardık
Hafızlar sırayla Kurân-ı Kerim’den okurdu
Sureler bitince ilahilere dalar ağlardık

“Bugün cuma en mübarek gün “
Diye başlardı “ahiretliğim”dediği ,arkadaşı babaannemin
Ey gidi günler …
On yaşında bir çocuğun bu dünyanın yalan olduğunu bilmesi
Kocaman bir kadın olduğu halde hâlâ rûya aleminde olduğunu düşünmesiyle birleşti.
Ahhh be fetva verenler,ah beni iki sözümle ruhumu idam edenler!
Bilmez misiniz ki ,kalpleri ancak Allah bilir !
Bilmez misiniz ki Allah kırık kalplerdedir !
Hayata hiçbir zaman tutunmadım tutunamadım.
Mütevaziliğim tüm kalıplaşmış kaba insanların hakaretlerine maruz kaldı.
Naifliğim ,öfke dolu,incitici, yüksek sözlerle karşılandı
Emanete düşkünlüğüm Rabbime sevdamdan emrine saygıydı…
Yalansız dilim müslümanın bir yalanla münafıklığa atacağı adım korkusundandı.
Güvenim yanlız Yaradan’aydı,
Dünyada herhangi bir canlıdan ziyade, insanlara karşı sıfırlandı
Geriye bakmak için çok geç Rabbim imtihan için yolladı ibadeti şart saydı
Faydamıza dokunmasa ibadetimize dahi ihtiyacı kalmazdı