Yassıada Şiiri - İsmet Can

Kötü duygular döküldü yere
Yağmurla birlikte
Kötülük barındırıyordu her damlası
Akıyordu birikintileri Yassıada’ya
Bir ürkü hâkimdi, sıvasız duvarların içinde
Ve bunu hissetmişti kuşlar
Kanat çırptılar semaya

Duvarların içinde ki adamda hissetmişti bunu
Ürpertiyle izliyordu yağmuru
İlerliyordu ruhun derinliklerine
Kötülüğün birikintileri
Serinliği işlemişti iliklerine ecelin
Gözlerini kırpıştırdı; gayri ihtiyari
Tavanın köşesinde ki örümcek ağlarına bakarak
Altından kayıp gidecek gibi oluyordu
Bastığı tozlu döşeme
Elleri buz gibiydi
Boyası dökük, kapıdan bile
Isıtmaya muktedir değildi
Gri dönmüş nevresim
Ayakları titriyordu; ranzanın
Cama vuran damlalarını görünce kötülüğün
Ve son can kırığına dek direniyordu; yağmura
Saydam yüzey
Bu şekilde tanıklık etmek istemiyordu tarihe
Bir ayağı aksak iskemle

Ve yağmura esir olmuştu
Yassıada