*Yassıada'dan Peyikler'e

Yaz günlerinde sıcakta,
Derenin kenarında,
Ayaklarımı suya sokardım.

Bir ağaç gölgesinde,
Ateşten bir sel gibi,
Gökyüzünde süzülen,
Güneşe bakardım.

Köyün sığırları,
Sırayla güdülürdü,
Bazen ben giderdim,
Onları otlatmaya,
Tek başıma,
Küçücük yaşıma,
Rağmen...

Havalar soğumaya başladığında,
Üşüdüğümü hisseder,
Çalı çırpı toplar,ateş yakardım.
Bazen korkardım,yalnızlıktan,
Bazen de keyfime bakardım,
Hiçbir şeye aldırmadan...

Hiç korkmadan,
Geceleri ekin yığınlarının,
Üstünde yatardım,
Hayranlıkla bakardım aya,
Konuşurdum onunla doya doya,
Umutlarımı anlatırdım,
Birer birer, saya saya,

Bazen iki öküzün,
Bazen beyaz bir atın,
Sürüklediği dövene binerdim.
Ağır ve sivri çakmak taşlarının,
Altında ezilirdi başaklar,
Soyunurdu samandan,
Ve kabuklarından,
Bir yaba ve rüzgâr ile,
Tane tane düşerdi yere,
Sonra girerdi kilere...

Odun, kozalak toplardım,
Yumuşak bir yastık yapardım,
Kuru otlardan,
Başımın altına koyar,
Çayırlarda,çimenlerde,
Yatardım.

Yakın nahiyeye,
Kara eşeğe binerek gider,
Elma satardım.

Bir damımız vardı,
İçerisinde bir eşek,
Bir at,bir kaç inek,
Kışın kirletirlerdi damı,
Bunların toplanıp,
Atılması gerek.
Elimde benden büyük bir kürek,
Bu işi kaç kez yaptı,
Şu minik yürek,
Acılar,gözyaşları,
Dökerek...

Böyle geçti.
Benim çocukluğum,
Dostlarım.
Ne zaman ki çoğaldı,
Saçlarımda aklarım,
Gelir diye çocukluğumu,
Hep beklerim.

Gerçi çocukluk denmezdi,
Yaşadıklarıma,
Yaşamadan çocukluğumu büyüdüm.
İçimde öyle bir özlemdi ki,
Mutluluk..!
Yıllarca hep ona doğru yürüdüm...

(Peyikler:Ankara'nın K.Hamam ilçesinin bir köyü)