Yaşlılık ve Yalnızlık Şiiri - Engin Sınmaz

Aman Allah’ım.
Şimdi gördüğüm yüz benim yüzüm mü?
Ağlamak istiyorum, göz yaşlarım damlıyor.
Konuşmak istiyorum. Sesim çıkmıyor.

Ne kadar oldu okulumdan mezun olalı?
İlk doğum günümü kutlayalı ne kadar oldu?
İlkokula başladığımda yedi yaşımdaydım
Ne zaman yetmişe yaslandı yaşım.

Hey bu fotoğrafta ki ufaklık da kim?
Yoksa, küçük oğlum mu?
Yanındaki genç kız gelinim mi yoksa?
Ne zaman oldu bu düğün, şahitleri kim?

İlk sevdiğimi söylediğim gün geldi aklıma.
Eşime söylediğim kelimeler. “Sende beni seviyorsun saklama”
Artık elim diğer elimden başka eli tutmuyor.
Eşim neden gelip sarılmıyor boynuma?

Neden ben bu kadar yalnızım?
Yoksa rüyamı görüyorum.
Neden benden başka hiç kimse oturmuyor bu lanet olası koltuğa?
Neden kapımın zili hiç zırıl zırıl çalmıyor.
Neden çocuklar koşuşturup yaramazlık etmiyor.
Neden televizyonda yine pembe dizi izlenmiyor.

Şu her zaman çalışından şikayet ettiğim zil bir kerecik daha çalsa.
Şu yaramaz ufaklıklar bir kerecik daha koşuştursa etrafımda.
Yine haberleri izleyemesem televizyonda.
Birileri yeniden bana............

Ne olur, öldüğümü sandığım bu günde biri yeniden “iyi ki doğdun” dese bana.
Ne olur?