Yaşlılık Ne Zor Şiiri - Hdeniz Hatipoglu

Kabul etmezsin,
Senelerin hızla geçtiğini..
İçli bir keman gibidir artık sözlerin

Kelimeler havada uçuşurken
Kime ne, demek istersin
Söyleyemezsin

Duymak varmış bu sözleri
“Sığıntı” lakırdılarını..

Çocuklarının mı bu bakan gözler?
Ya bu sözler kimin?
Bu kadar mıymış değerin?

Ne ondasın ne bunda
Ait değilsin işte anlasana
Diyen her söze kulaklarını tıkarsın
Ama duyarsın yine de..

Kapılar ardından konuşulanlar yaralar seni
Saygı ve sevgi isteyişin boşuna
Belki hataların sonucudur bu
Diğerini daha çok sevdin
Kayırdın ötekini belki….
Kabul et yanlışlarını…

Ama olmuyor işte değil mi?
Yüzleşmek ağrına gidiyor..

Değer verdiğin sana cevap bile vermezken
Hatırını bile sormazken…
İçini yakıyor, sinsi düşünceler..

Ah yıllar!
Kaybolan yıllar, ne istediniz benden
Beni yalnız mı bırakacaktınız..

Evlatlar, torunlar var…
Ama neredeler şimdi..
Nerede o önceden yüzüme gülenler

Gülen yüzümü görenler
Hiç derdi yok gibi sanar, giderler..

Sahte yüzlere bu isyanım
Beni anlamayan ellere bu gözyaşlarım
Beni insan değil de kaynana gibi gören gelinim!
Benim yanımdasın her daim diyen
Şimdi de ateş püsküren..

Her şey para olan bu dünyada
Aklımı korudum ben Yaradan aşkıyla!
Kimseye yük değilim ki daha
Muhtaç olmak ta istemem ayrıca..

Sizlerde yaşlanacaksınız
Çocuklar büyüyünce,
Bir bir uçunca yanınızdan..

Kalınca bir başınıza
Anlarsınız belki bir gün
Ben gibi düşünürse benliğiniz

Bursa/2011