Yaşlılık Şiiri - Kemal Tekir

Yaşlılık kaçınılmaz,
Son evredir hayatta,
Beden yaşlansa da,
İnsanın fiziksel olarak,
Gücü ,kuvveti azalsa da,
Gönül ve ruh yaşlılığa,
Meydan okur hayatta.
Bir zamanlar bizler de,
Gençtik,babaydık,anney
dik,
Çocuklarımız için kendimizden,
Nice ödünler verdik,
Yemedik ,yedirdik,
Giymedik giydirdik,
Bir şeylere imkanımız,
Yetmeyip te çocuklarımı
zin ihtiyaçlarını,
Karşılayamayınca,
Gizli ğizli ağladık,
Gözyaşlarımızı hep
İçimize akıttık,
Kendimizi hep,
Ailemize,çocuklarımıza,
Adayarak yaşadık hayatta,
Bencil olmadık asla,
İstisnalar olsa da
Yaşlanan anne, babayı,
Yük olarak görenler var hayatta,
Bazıları anne,babasını
Yerleştirip bakım yurduna,
Bakıyor rahatına
Bayramlar da tatile çıkıp,
Uğramıyor anne,babasına,
Vefa denen duygu,
Bir semt adı olmaktan öte,
Fazla anlam taşımıyor galiba.
Yaşlıların bazı davranışları,
Batar olur çocuklara,
Başlarlar imalı konuşmalara,
Haddi aşan konuşmalara,
Gitsede bu durum,
Yaşlıların ağrına,
Arlarından susarlarda
Yutkunur konuşamazlar
Kelimeler dizilir boğazında.
Evrende karşılıklılık yasası,
İşler aksamadan da,
Gülme ataya,gelir başına,
Sözünü hatırlar onlar da,
Yaşlılık parayla değil sırayla,
Az yaşa,çok yaşa
Gelir mutlaka başa.
İnsan büyüyünce gençlere,
Olsa da arada maskara
Canı sağolsun onların,
Duacıyız onlara.
Dünya hayatı bir sınama,
Sınanırız bazen malla
Bazen yokluklarla
Bazen evlatlarla,
Bazen sağlığımızla.

Kemal Tekir.