Oturmuş köşesinde dalgın gözleri
Geçmişteki kendisiyle beraber
Yorgun yüreği acılı yüzü yaşadıklarının eseriydi
Sesizdi düşüncelerinde kendisini erken bırakaıp gidene
Öfkesi
Çocukları çoktu ama hiç biri onu o aramazsa aramıyor sormuyordu
Korku ve bıkkınlık vardı üzerinde
Yüksek sesle konuşmayı hakaret sayıyordu
Gözleri doluyor göstermeden siliyordu
Sofrada ellerini uzatırken düşünceliydi
Nerede o kadar emek verdiği
Uykusuz kaldığı uğruna kendini adadığı
Öyle küsüyordu ki kendinden önce gidene
Sevgi kendisine ilaç gibiydi
iİgi çekmek için naz yapmak için kimsesi yoktu
Sessiz dünyasına kendine kendinden önce gidene
Öfkeliydi
Ne zordu daha dün kendinin azarladığı kızdığı
Bugün kendine kızsın
Ne zordu evin hakimiyken köşesinde kalması
Ne zordu ki yalnız ve sessiz dünyasında olması
Ne zordu ki annem diyen çocuklarının çıkar ve
Menfaate dönmesi
Ne zordu ki sadece telefonda anneleri olması
Ne zordu ki evlerine istememeleri
Ne zordu bu yaşlılık
Ne zordu tekrar çocuk olmak
Ama annesiz çocuk
Kayıt Tarihi : 7.6.2014 20:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
gördüğüm bir yaşlıdan esinlendim bende böyle olacagım dedim çok üzüldüm ve yanımda olan evlatlarımında ömrü uzun olsun ama faydası olmayacağını gördüm yalan dünya galiba bizler büyüdük şimdi sıra tekrar çocukluğumuza dönmeye okuyan dostların yüreklerine sağlık
TÜM YORUMLAR (1)