Yaşlılar Şiiri - Celal Kabadayı

unutulmuş bir dilin sözcükleri gibi
ahşap köy evlerinde unutulmuş yaşlılar
ne çok geçmiş var alnının çizgilerinde
ellerinde yaşamı topraktan yaratmanın izi
anıları akıyor gözlerinden boncuk boncuk
derin bir acıyı duyuruyor dalgın bakışları

ezile ezile iki büklüm olmuşlar
görünmez ağırlığı altında zamanın
ağrılarını alsanız her şeylerini verecekler
bir bakan olsa,sobalarını yakan olsa
sıcak bir tas çorba,sıcak bir gülüş
kıvrılıp köşelerine mışıl mışıl uyuyacaklar

pireler parti yapıyor bütün odalarda
mutlak egemenliği sürüyor tahtakurularının
güçsüz kollar kalkacak,odunlar kırılacak
kim değişecek kirli yüzlerini yorganların
hangi oğul,hangi kız çekecek cezasını
hangi toplum,hangi devlet verecek hesabını
bu gözü yaşlıları bu yaşta ağlatmanın