Yaşlı, Yorgun Ağaca Saygımız Var

Elden bir şey gelmez
topyekun oturmuşuz, yerleşmişiz
gövdesi, dalları kuru
kökleri zehirlenmiş ağacın dallarına...

Geçtikçe yıllar eğrilmekteyiz
ve yere yaklaşmakta...
köklerimizi saran o şey bile
toprak değil, bataklık aslında! ..

Görenler olarak dalların, ağacın çaresizliğini
susamayız,
veririz uyarılarımızı, söyleriz doğruları
öne atılan deli silahşörler gibi...

tamam!
saygımız var, hatta büyük de sevgimiz
tutunduğumuz bu dallara!
kesmeyiz elbet bile bile
biz de insanız
tutunuyoruz bir yerlere,
yaşıyoruz en basiti...

sadece uyarmak, kibarca tokatlar atmak için
feryadımız, hırçınlığımız...
başka bir şeyden değil! ..
yoksa saygımız vardır herzaman
bu koskoca, yaşlı, yorgun ağaca...

(Kasım 2006)