Yaşlı seyis Şiiri - İhsan Altınışık

Zaman durdu
yaşlı seyis öldüğünde
o hayatı terbiye ettide,
bir ölümü
birde ayrılığın
dizginlerini alamadı eline.
Söz vermişti ölüm
geleceğim diye ona
sadık kaldı randevusuna
hani diyorum
ayırmayı ne de severmiş ölüm,
umudu koparmayı dalından
ne de severmiş.
Hey koca yaşlı seyis
mutlu günü
sevmeyi,sevilmeyi
pek az gördüde
o kırışmış yüzüne bile
ne yakıştırırdı gülmeyi.
Ne de zormuş bir dostu
sonu görünmeyen
bir yola uğurlamak,
ne de zormuş
koskoca kentte
bir başına kalmak,
gelmeyeceğini bilerek
çok sevdiğin dostunu
çıkmazlarda aramak.
Yolun sonu yok
çok aradım
sonlu olan yolları
belki gelir dedim
belki dedim
hep belki,
tek dostum yaşlı seyis
ölmez,ölemez dedim.
Bekledim seni getirecek baharı,
bilmem nasıl oldu?
Ben mi yanlış yola saptım?
Yoksa,
baharlarmı sapıttı?
Seni bana getireceğine
beni zulümlere götürdü.
Bunca güzel günün ardından
birde ayrılık varmış
çok sevdiğin yaşlı seyiste
dostum dediği Lion'u
ölüm için satarmış.

21.06.1999
Pazartesi
00:47