Konuşan Meşe Şiiri - Kasım Kaplan

Bir adam sabah erken, ormana dalıverdi.
Yaşlı bir meşe vardı, adamı görüverdi.
Elinde balta vardı. sordu; nereye böyle?
Gene can yakacaksın, utanma hadi söyle.
Neden ayıracaksın çocuklarımdan beni,
Kimse anlatmadı mı? Uyarmadı mı seni?
Oduncu şaşkın şaşkın bakındı etrafına.
Dönüverdi bir anda o sesin tarafına.
Yaşlı meşe ağacı, asırlara direnmiş,
Sonunda insanlarla konuşmayı öğrenmiş.
Konuşarak onlara anlatmak istiyordu.
Çünkü cahil insanlar hiçbir şey bilmiyordu.
Yıllar yılı köyünde, hep habersiz yaşamış,
Ormanın kıymetini bir türlü anlamamış.
Bak demiş oduncuya, şimdi sen beni dinle,
Sonra da otur, düşün ve hesaplaş kendinle.
Hepiniz gece gündüz bizden faydalandınız,
Değerini bilmeden tek yakacak sandınız.
Oysa biz her dakika sizlere çalışırız,
Karbondioksit alır, oksijen üretiriz.
Ekolojik dengeyi kurmuşuz, koruyoruz.
Sizin için sürekli yağmur çağırıyoruz.
Erozyonu durdurur, iklimi düzenleriz,
Yıkıp dökmesin diye rüzgârı frenleriz.
Ama siz odun sayıp bizi tanımadınız.
Asıl görevimizi asla anlamadınız.
Sustu yaşlı oduncu, eğildi öne başı.
Bir yandan akıyordu, yanağından gözyaşı.
Tutuldu sanki dili, daldı düşüncelere.
Büyük bir üzüntüyle attı baltayı yere.