Yaşlanmak Böyle Bir Şey

Ölmeme ne kadar zaman kaldı, bilmiyorum amma
Çok kalmadığını düşünüyorum.
Rüyalar görüyorum.
Ya annem çağırıyor yanına beni, ya babam çağırıyor yanına.
Ve ben hep, ağlayarak uyanıyorum uykularımdan.
Hayaller görüyor, anılarımla yaşıyorum devamlı.
Ve etrafıma bakıyorum,
Bazen.
Birkaç akranım ya kalmış, ya kalmamış etrafımda yaşayan.
Sanki sadece bir ben kalmışım gibiyim hayatta.
Dediklerine göre,
Şimdi bir de ben, çocuklaşmışım,
Nazlı bir çocuk gibi olmuşum, huysuzlaşmışmışım.
Öyle diyorlar bana.
Sözlerimi falan dinleyen de yok.
Oysa ben dinlesinler diye sakal bile bıraktım’ da,
Yine de, aldıran yok bana…

İnsan bir kez, yaşlanmaya görsün.
Gör o zaman,
Çoluk çocuğun elinde sen nasıl rezil olursun.
Kimse senin bir bildiğin var’ mı yok’ mu diye düşünmez,
Akıl vermeye kalksan sen,
Sana tercübeli demezler bir de, bu bunamış derlerarkandan
Ve bulunduğun meclisten bile, kovulursun.

Etrafındakiler hep gözünün içine bakarlar,
Ne zaman ölecektir diye.
Sana sabah akşam bakmaktan bıkarlar
Ve doğru dürüst konuşmazlar ve seninle sohbet bile etmez olurlar.
Bir kaşık yemeğe, bir bardak çaya
Seni mahkum ederler’ de doydun’ mu diye sormazlar,

İşte bu yüzden çoğu zaman ölümü düşünüyorum.
Ne zaman gelecek diye!
Benden bir an önce kurtulsunlar diye.
Tıpkı rahmetli babam gibi şimdi uzaklara bakmaya başladım dalgın gözlerimle.
Ah babam ah…
Sen de öyleydin, bir zamanlar sen de öyleydin yaşlılığında.
Hatırlarım da!
Yaşlılığında hep mezarlığa doğru döner düşünceli, düşünceli bakardın.
Elinde bir türlü düşürmediğin sigaranla.
Yanına yaklaşsa sorsa sana biri,
Elinde bir mendil, hemen ağlamaya başlardın.
Ah babam ah,
Ben de, senin durumuna düştüm.

12 Nisan 2014
Antalya