Yaşlanıyorum Şiiri - Nevzat Yazıcı

YAŞLANIYORUM
"Eskiden yerimde" oturamazdım!
Şimdi oturdum mu, kalkamıyorum.
İnanın... içimden! geleni yazdım,
Galiba! gün be gün yaşlanıyorum...

Koca bir çınardım! devrildim kaldım.
Bir yâre tutuldum, bin yara aldım.
Hiç yaşlanmayacak; gibi yaşadım,
Yıllar nasıl geçti! anlamıyorum...

Tevellüt eskidi, miladım doldu.
Gönlüm astı kesti gürledi durdu.
Ruhum bile bedenime yük oldu,
Ben bile! kendimi tanımıyorum...

Yüzümde çizgiler, saçımda aklar.
Her teli maziden, bir anı saklar.
Ne akradaş kaldı, ne eski dostlar,
Halime baktıkça; kahroluyorum...

Dizimde derman yok! gözlerimde fer.
Artık yolun sonu, geldi bu sefer.
Her sabah saçımdan, üç beş tel düşer,
Her gün; daha mutsuz uyanıyorum...

Dünyayı dert ettim aldım sırtıma.
Ömür gemisini, çektim rıhtıma.
Baykuşlar tünedi gönül tahtıma,
Sözümü izaha, zorlanıyorum...

Eskiden ne acım, ne sızım vardı.
Taşı sıksam taşın suyu çıkardı.
Şimdi her yanımı ağrılar sardı,
Yaşamak bu ise! eh yaşıyorum...

Yaz bitti; kış geldi! şakaklarıma.
"Bir türkü gezinir" dudaklarıma.
Öyle ağlamaklı yüzüme bakma,
Ben zaten kendimi, zor tutuyorum..!

Şair Nevzat YAZICI