Ne zaman başladığını tam hatırlamıyorum, ama son yıllarda biraz daha sulugöz oldum gibi sanki..
Çocukken taş kafaymışım,ona buna kafa attığımda “maşallah taş gibi kafası “ dediler diye arada annemin sandık üzerine dizdiği yer yataklarına, bayramlarda serelim diye rulo yapıp kapının arkasına diktiği halılara, hatta çok abarttığımda oda kapılarının kasalarına, tabi elimi alnıma koyarak kafa atarmışım..
Annem, yatak yorgan kümesinin örtüsünü bozduğuma mı yoksa, tam hatırlayamıyorum “Bu çocuk kafasını çok vuruyor öteye beriye, aptal olacak” diyenlerin dolduruşuna mı kızardı, arada cezalandırırdı..
Kafama vurmazdı ama, kolumun etli kısmına düğüm atmaya çalışırdı..
Hiç yüzümü buruşturmuyorum diye de “Bu oğlan dokuz canlı galiba” diyerek hayıflanırdı..
Okulda aşıdan hiç kaçmazdım,hatta iğnenin üstüne üstüne giderdim meydan okur gibi,ön sıradaki beyaz yüzlü kız başta olmak üzere diğer çocuklara karşı tartışmasız üstünlüğümü kabul ettirmiştim bu konuda.. Tam iğnenin dalma anında, sıradaki çocuklara bakarak “Leventtt benden sonra sıra sende oğlum” diye bağırırdım..
Her ne kadar sünnette yüzümü buruşturduğum bir resmi hala en az okunan bir kitap arasında saklasam da diğer çocukların salya sümük resimleri karşısında cesurluk abidesi olarak bile sayılabilirdi benimkisi..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta