Ey Gönüldaş!
Allah’ın zikrinden gâfil oldukça,
Günâhlar içinde paslandı gönül;
Fâni sevdâlara düşüp soldukça,
Habire Allah’a yaslandı gönül..
Mecâzi mahbûbu sevgili sandı,
Fâniden fâniye koşturup yandı,
Sonunda duraldı Allah’ı andı,
Zevâli gördükçe uslandı gönül..
Elest’te âhdettik Aşk sana diye,
Âhde vefâsızlık şuanda niye,
Elması cam deyip verme tediye,
Oysa bir bilsen ne aslandı gönül..
Ayna yansıtmıyor desen ne derler?
Bu gaybî aynayı keşfeder erler,
Cilâyı Muhammed her an sürerler,
Nefsin kirleriyle puslandı gönül..
Adem sır içinde nice sır varmış,
Aşk öyle ummân ki bedenler darmış,
Kır mecâzi putu, bir tek Râb yârmış,
Yalnızca Allah’a haslandı gönül…
Kayıt Tarihi : 29.3.2016 10:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!