Yaşıyormuş Gibi Şiiri - Kamil Çağlar Aksu

denizin dayandığı derinliklere
göğün düşündüğü yağmurlara
gür türküsüne ormanın
yaşıyormuş gibi yenilip
sağaltan sessizliğini giyinip dağların
yaprağın karışıyorum toprakla sohbeti
beni de yeşerten sözü bul
beni de sebebe geçirten
kuşlara karıştıran minicik
beni de ballı meyveye durduran
rüzgarı kendimden geçirtip
çiçeksi dilinde baharın açıp

gülüşünün nezih toprağına gizlice göm
hüznümün teninde terlemiş tohumlarımı
ben göğsümde serseri gölgeler besledim
soğuk sabahları ben gözlerine doğru sisledim
ölüm oldu bazı senli duvarlara adını sesledim
ama çok oldu, ben bu duvarlarda çok oldum
ben bütün bir kuraklığı okudum sonra
sensiz güvercinlerin gözlerinde çölleşen
ürkütülmüş susuz ağrıyı gördüm

denizleri dalgasından göğü de eteklerinden çekip
dağları da boğazlarından tutup
düşüyormuş gibi bir hiç dolu sessizliğe
alakasız rüyaların aralığından bakıyorum
yalnızlığın açık kalmış ketum kapılarını itip
rutubetli nefessiz mahzenlerine girdim yeisin

deliniyor zamanın bütün cepleri
boşalıyor anın üzerimdeki hükmü
çocukluk dönme dolaplarında bıraktığım
korkuya benziyor ama bu
daha yüksek daha hızlı
bu şehir şimdi bende değil
korkuda

düşüyormuş gibi yenilip serden geçiyorum
naifçe bir yağmur ünledim
düşüyormuş gibi soylu bir sessizlik
açtığı çığlığın ortasına bir gülün
çocuk gülüşlerine, niyet çeken tavşanlara,
süpürgesine çöpçülerin,
amelenin küreğine,
naifçe bir yağmur ünledim serden geçip
yaşıyormuş gibi,

yaşıyormuş gibiydim.

Edebiyatist Dergisi - Kasım/Aralık 2017