Yaşıyordun Şiiri - Abdulkadir Tamar

Bizi yazmışlar
kara kalemin jilet misali keskin ucuyla
Yazıldığımız sayfalar paramparça
Güzel bir yaşantımız oldu diyelim
Yürüyorduk adım adım çıkmaz sokaklarda
Çamur olurdu üstümüz başımız
Bir elimiz de tütün olurdu hep
Beyaz sigara yaprağıyla sarılmış
Darılmıştık kendimize bazen küskün.
Ama hep sarhoştuk alkol suyuna sarılmıştık...

Bu şehir böylesine seven adam daha da görmez belkide
Çağ laylaylomcuların puştların kaltakların ve insafsızların yaşantısını renklendiriyor
Efkarlandırıyor caddelerde gördüğüm yüzler
Kollarımda kesikler aklımda takıntılarım ve fani eksikler
Bir bir dizlerine düşerek ölmeli cadde insanları
İnsafsızsın hayat
Şimdi onlar güle eğlene siklemezlerken seni
Ben her adım da gösterdim gayretimi
Çabaladım hayat sev diye beni
Sen sevmediğin gibi
Bir de oldun Sevdiklerimin katili..

Dönmemek üzere topladım evimi
Açık kapılar bıraktım ve çektim gittim.
Bir daha dönmem şehir ..
Hiç bir insana anlatmadım
yaşanmışlıkların çıkılmazların zirvesini
Dört yanım uçurumdu
Güneş tepemde
Ben susamıştım..
Öldüm belki de
Sen yaşıyordun yüreğim de ....