Karanlıkta saklanmış hüzünler
Bastırılır suçsuz yere sahiden
Saygıyı yok eder umarsızca aniden
Entropik dünyada normaldi soramadım neden ?
Yok oluş kar topu etkisinde devam eder.
Bu böyledir idrak edemedim.
Kalbimin etrafını sarmalamış ıssız bulutlar
Ahenk yoktu artık umudun gözyaşında
Köşeye sinmiş bir kalp , ürküyordu sürekli yeni doğmuş bir ceylan misali
Gönül derinliklerine inerek karanlığa açılan o meşakkatli yolda yardım eli bekleyen bir vücut ve ruh var
Elbette karşılıksız kalmadı bu çırpınış
Neşe hareleri ruhunu kapladı
Tomurcuklanan gülüşler mimiklere yansıdı
Öyle ki dostların yanındaydı
Bilirdin bu neşenin de bir sonu vardı
Gün bittikce gece güneşi sömürür
Rüyaların Diyarında
Gözler açıldı yine hüzünlü bir güne
Kalbim isyan ediyordu artık günden güne
Serkeş düşünceler savaşıyor beynim ile
Nedendir bu baş kaldırış topyekün bedene
Yalnızlık ah o yalnızlık...
Tekrarladı kendini ezbere binmiş duruşu ile
Gecenin kasveti hapsediyor beynimi koskoca evrende
Üzerime dokunsan yıkılacak duvarlar eğilir vaziyette
Duygularıma hükmeden kalp durmaksızın eziyette
Yorgun gözlerim ise uçurumdan aşağı düşer meziyette
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!