Nihal'im Yaşım Yok

NİHAL'İN GÖLGESİNDE ÇOCUKSUZ ÇIĞLIK

(Varoluşun Sessiz Senfonisi)

Yaşım yok benim,
Nihal’im…
Yaşamadım ki doğayım bir takvimde.
Zaman bana hiç uğramadı,
Gölgemde bile eksik kaldı çocukluk.

Kulakları sağır eden bir sessizlikte,
Çığlıklarım yankısız —
Duymazlar,
Duymak istemezler.
Deli diyorlar…

Ben mi? Hayır, değilim.
Peki ya beni tekmelerken insanlar,
Onlar mıydı akıllı?
Kalleşlik edenler,
Kuru ekmeği bile bana çok görenler,
Onlar mıydı sağduyulu Nihal'im?

Beni tanımadan vurdular.
Ne bir sözüm vardı,
Ne bir suçum.
Sadece vardım.
Ve var olmak,
Bazılarına batıyor demek ki.

Vurdular beni Nihal'im.
Hem de hiç tanımadan —
En çok da içime Nihal'im…
Yaşım yok ben yaşamadım,
Yaşamadım ki yaşım olsun.

Kulakları sağır edercesine
Sessiz çığlıklar atıyorum,
Duyulmaz, duymazlar.
Deli diyorlar bana, deli değilim ben!

İnsanlar beni tekmelerken deli miydiler?
Kalleşlik yapanlar deli miydiler?
Kuru ekmeği bana çok görenler deli miydiler?
Beni tanıyorlar mıydı, bir husumet mi vardı ki vurdular ha?
Vurdular beni Nihal'im.