Yaşım Tam İki Yüz Şiiri - Serhat Yurtsever

Bu karlar altında ki ,soğuk paslı raylar
Bilir yalnızlığa itilmek ne demek
Üzerinden çok yıllar geçti
Bir yolcu treni geçmeyeli
Bir tren sesi duymayalı
Yoksa!
Sağır mı? oldu pastan kulakların
Gözlerinde yaşlılıktan mı? görmez oldun
Nerede ayrılık saati birbirine sarılan sevdalılar
Evlatlarıyla vedalaşan analar, babalar
Kaderemize boyun mu  eğdik ? Biz
Sen söyle dört asırlık  koca çınar
Yaşanmadımı ?
Yaşanmadımı?
Tüm sevinçler ve ayrılıklar
Tahta bavullar ellerinde
Vagonlarına yerleşenler nerede ? hani
O Koca heybetinin altında
Son sözler söylenmedimi ayrılık saati
Göz yaşlarını akıtmadımı bir insalık
Söyle haydi korkma
Kimse gelmez artık
Ben ise kimleri ağırladım bu koca gövdemin içinde
Ne gişe memurları geldi geçti
Ne yolcular hayranlık duydu bana
Misafirhanemde nice evsizler
Huzurlu uykularına benimle dalmadımı
Ben değil miydim onların rüyalarını süsleyen
Yaşım tam ikiyüz
Tadım ise tuzlu ,ve paslı
Ahşap geniş saçaklar ,dikdörtgen tavanım
Tarihin kalıntısı üzerimde
Tarihin sayfalarına yazdırmadım mı adımı
En güzel tren istasyonu diye
Peki şimdi
Evet kim söyleyecek
Nerede o yükünü bize boşaltan trenler
Çok gördünüz belkide bir makinistin bize el sallamasını
Belki sizin için bir beton duvar bir ağaçtık sadece soğuk paslı bir demirdik
Hareket memurumuzu özledik biz
Onun verdiği yılları verin bize yeter
ve
Şu yan yatmış vagonu birisi doğrultsun lütfen yerinden
onun sesi çıkmaz ,acısıda görünmez
İyi tanırım ben  onu
ilk buharlı lokomotifin arkasında geldi o buraya
Aramızda en çok çekilen ve en son ilk itilen 
o dur rayların üzerine
Ne kadar manidar bıraktınız bizi bilseniz
Yattığı yerden doğrulamayanlara acıyın
Sizi Kavuşturmak için sevdiklerinize
Merhamet gösterin
Gösterin ki
Bizde hakkımızı helal edelim
Bir düdük sesine