Yaşım Kırküç Olunca Şiiri - Bekir Dalkıç

Ben olsam öldürürdüm onun yerin de.
Paslı bir bakış ile bakardım ansızın.
Ben olsam beni de çıkartırdım aradan.
Ve her kim varsa bana benzeyen.
Çaplı bir bıçak, eski bir orak.
Bilmeden de olsa ortak bu suçlara, katlederdim hepsini bir çırpıda.

Ben olsam adımlardım geç kalmadan.
Bırakırdım kendimi yüksekten bir tüy gibi.
Bırakırdım bırakır gibi içkiyi, sigarayı, iyice aşağılık olmadan.
Sırtlanlar gibiyim, bir sisli orman da kaybolmuş.
Farkında olmadan yaşıyorum insan mıyım, cin miyim?
Anlamalıyım gerçeği geç olmadan, dolmadan zaman aman!
Ah dolmadan!

Irzına geçilmiş göllerle doluyum, ruhum zardan incedir.
Ruhum belki bir kefendir aslında.
Doğurmuş karnından toprağın, doğurmuş annemin babamı gömdüğü mezardan.
Sevmezdim ben olsam beni hiç ama,
Ama annelik sevincedir.

Vardım farkına niceden.
İşte böyle bir şey, böyle bir şey anladım.
Alışkanlık edinmiştim nefret ettiğim şeyleri.
Kedim kanserden ölünce erken kalkmayı.
Gözümde büyütmüşüm meğer ölmeyi, öyle değilmiş.
Anladım ne körmüşüm ne sağırmış.
Yaşım kırküç olunca.