Yasemin İzmir Şiirleri - Şair Yasemin İzmir

Sevdalar onurluydu eskiden
Çok eskiden
Herşeyin bir adabı vardı
Görünmeyen ama bilinen
Pencereye dizilmiş sardunyalar arasından
Kaçamak bakılırdı sevdalıya

Zühre yıldızın olur görünür
Akarım gökyüzünden kalbine
Kav olur yanarım sen yerine
Ardım sıra min-el aşk sürünür

Lodosun yağmur gözlü kızıyım

Eylülün son demleri son çırpınışlar
Hazan soldursa da ağaçlarının yapraklarını
Gün batımın aynı
Şiir gözlü kadın gibi
Muhteşemsin İstanbul
Habersizdim hasretinden

Martılarla birlikte bağırıyorum
Çığlık çığlığa deli deli
Ağız dolusu köpük köpük
Taş atıyorum hınçla
Çirkin seslerini susturamıyorum
Öfkemin önünden çekilin kavgam var

İçim dışım gözlerim deniz
Hüzün bulutları tepemde
Dalmışım yine kıyıda
Gidiyorum
Adını hala koyamadığım bu aşkın
Vefasızlık tüneline

Fırtına kasırga olmuş esiyorsun
Önüne gelene nefret kusuyorsun
Güneşe tapan kul olmuş yanıyorsun
Seni serinleten gölgenin suçu ne

Kar boran olmuş insana yağıyorsun

Gönlümün pınarında öfkem kaynıyor Volkan misâli Ay ışıklı geceleri şahit saydım Bu akşam Ege kıyılarına son bir yolculuk Dönüş bileti olmayan sana Hasret gidiyorum Kapımın önünde ters dönmüş minik teknem İskele alabanda diyorum usulca Dudak kıvrımlarımda gizlediğim Son buseyi konduruyorum Adımın yazıldığı yere Mor salkımlı düş bahçem Beni karşılıyor sessizce Begonvilli melissa kokulu asma çardaklı Gönül evim Yüreğimi sakladığım Delikanlı olamadığın tek yer Sığınağımdayım Herşeye kandığım inandığım Her kırıldığımda kaçıp saklandığım Bilinmeyen adresimdeyim Çocukluk masallarımda Çiçekli perdelerin arkasında Ay düşüyor gecemin karanlığına Ellerim üşüdü Çay doldurdum ince belli bardağına Sevdiğin gibi dumanı üstünde Az demli karanfil kokulu Bir tutam sevgi bıraktım Dudak payın Sonbahar vurgunumsun Kalbimin karanlıkta kalan yanı Isıtamayan kış güneşim Dargınımsın yâr Deniz gözlerimde hüzün bıraktın Sevdakârım dinle yine Eleninin balık kokan meyhanesinde Şehlâ gözlü yosmalara Kaldır kadehini Yüreğime kazıdığın Şerefsizliğinin Şerefine

Eylül İzmirde hüzün dokur
Yara alır
Hazan mevsimi yüreğim
Sevdalı Eylülde terkedilir
Eylülde aşk biter
Ayrılık kokar güz

Metrûk bahçende ki bülbüller ahvâline ağlar Yüreğinin közü harlandıkça dilini dağlar Sıralı yeminler tutulmadı bozuldu bağlar Ahde vefâyı bilmeyen gözlerin hep ağlasın Gözlerine vurgundum aşkım deniz gibi derin Gurbetime sürgünsün yârim kalbimde yok yerin İçim kan ağlıyor olsa da gönül evim serin Sevmesini beceremeyen yüreğin utansın Hükümsüzsün yüreğimde hâkimiyetin bitti Savurdum küllerini seyret son gemi de gitti Ecel şerbetini iç istersen canıma yetti Aşkımı öldüren sebeb-i katilim ağlasın

Sana her baktığımda
Usulca gözlerinden güneşimi topluyorum
Kula kulluk olmasaydı günah
Önünde secdeye durur
Tapardım sana
Sen yoksun atmıyor bu kalp