Yasemin Doğrubakar Şiirleri - Şair Yasem ...

Gözlerin
Mahrem karanlıkların gece gözlüğü
Soğuk yanlızlık gecelerinin ebedi mahkumlar hücresi
Ve bir tabutun olabildiğince soğukluğu
Yumma demiştim onları dinlemedin
Kirpiklerine verdin suçu

Odamdayım yine
Duvarlarda kalmış hep suretin
Ne yana dönsem senden hatıra
Saçların kalmış pembe yastığımda
Hani o kaçamak geceden
Masada bardağın duruyor

Ağlamalarım, yakarışlarım boşuna; gidiyorsun
Can gidiyor canımdan, sen gidiyorsun
Bir gül soluyor yanağımda
Ben ağlıyorum sen gidiyorsun

Sen gidiyorsun bebeğim bütün yaşam gidiyor

Gece çöktümü odama sen dolar tüm içim
İçin için ağlar zamanlar sana
Sen gibi dolar ay ışığı odama
Bir ankara meltemi getirir mektupların bana

Seni düşündükçe ağlarım bilmezsin,

Gözlerini düşlerimden hiç eksik etmem geceler boyu
Yanımdaymışsın gibi severim seni inan
Yorgun düşsede gözlerim gecelerce ağlamaktan
Seni özlemekten inan hiç bıkmam askerim

Kokun tenimde tutsak kalacak 18 ay

öylesine masum dizlerimde yatma içim eriyor,
seyre dalıp gözlerimi, düşünme içim gidiyor,
sevmeyi öğreniyoruz bir sevda boyu şuracıkta
gülümseyip gözlerime kaçıp gitme neolur
dayanamıyorum içim ölüyor.

Çöl çiçeğim demiştim adına

Saftı kalbin
Sadeydi gülüşün
El değmemiştin
Yanlızlığa teslimdi bedenin

Dikenli telleri sevmedim hiç

Çocukken mavi bir topum vardı
Herşeyden çok sevdiğim
Dikenli teller esir aldı
Çabaladım geçmek için ardına

Tertemiz bir dostluktan çaldık biz sevmeyi, nerden bilelim aşkın bize çarpacağını. Avuçlarımıza battı kırıkları akan kanlara öylece bakakaldık. Bilseydik aşkın üzerimizde kırılacağını açarmıydık semaya ellerimizi. Dua ederken başka başka sevdalara ansızın birbirimizde vurulup kaldık.
Günlerce, gecelerce gözyaşları biriktirdik satır aralarında........ Yasak dediler köşemize çekilip ağlamayı seçtik, savaşmak yerine. Oysa bir yerde bir umut vardı bilemedik. Biz korkular biriktirdik dudaklarımızın buluştuğu noktada. Cesaret diye bir şey vardı ama biz kaçmayı seçtik direnmek yerine.
Gizli sevişmeler yapıştırdık gecenin anlına. Gölgemizi orda unuttuğumuzu bilemedik. Kimse görmeyecekti ya öpüştüğümüzü izimiz kalmış meğer herkes gördü biz göremedik.
Bir kıyamettir koptu aşkımızın adına. Biz ölmeyi seçtik inadına sevişmek yerine. Adı dilden dile dolaşırken sevdanın, damgasını çamurdan vurdular aşka. Biz yine susmayı denedik yersiz utançlarla.....
Başımızı eğdikçe boynumuza vurdular azrailin keskin bıçağını. Aklımız ortalık yerde kalsın diye savaşıp durdular sevdayla. Onlar karıştırdıkça sevdayı biz sustuk. Yapacak şey kalmayınca binbir zehir katıp bize aş ettiler aşkın acısını. Biz yine itirazsız yuttuk.
Hep “bir gün” ler ekledik kavuşma hayallerimize. Öyle ya günlerin soyumu tükenir ki vuslat hayallerde tutsak kalsın. oysa takvimlerde tükenmezse günler ömürde tükenirmiş bilemedik.

Onlar hiç koca kalabalıklarda yapayalnız kaldımı ?
Geceler boyu yanlızlıklarıyla başbaşa ağladımı?
Hiç silip tüm gülücükleri masum yüzlerinden
Heyecanını bir telefona mahkum bıraktımı

Onlar hiç hasreti damarlarında hissetti mi ki?