Yasemen Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Yakamoz sinesinde bir nurdu,yanıp yanıp dururdu.
Ardından gün batardı seyirde,mehtabı seyrederdik,
Son gemi de kalkardı,gözlerinde iftirak,
En derin kabuslarda,hülyaları yakarak,
Mateme yelken açardı umudun rüzgarları.
İstiridyelerde saklı kalmış bir sevda hikayesi
Ne gerçektir ne yalan,bir masal bizimkisi...

Yağmurlar gözlerinden damlardı,rahmet olurdu bana
Aşkın nameleri yükselirdi,feryat figan ederdi.
Sarmaşık gölgesinde bir peri kızı dolanır,
Elinde bir değnek,sedeften teni,altından saçlarıyla,
Mavi gözlerinde bir yangındı başlayan,
İçinde bir evren közlere karışırdı.
Nameler senin için,aşk için yarışırdı...

Yıldızların gölgesi düşerdi yeryüzüne,
Ancak karanlık belli ederdi içindeki ışığı,
Senin varlığında güneş belirmezdi semada,
Enginliğinde kaf'ın ankalar uçuşurdu,
Mürdüm erikleri gibi buğuluydu gözlerin,
İnci tanelerinde estirip bulutları,
Nihayete erdirirdi,tükenmez umutları.

Yarım kalırdım sensiz,kemale eremezdim,
Ağlardım için için,kimseye diyemezdim,
Sarılırdım tabuta,beni meçhule taşıyan,
En acı kederlere,hüzünlere aşiyan,
Mahçup bakışlarında bir sevda parıltısı,
İlmiklerle bağlanmış,bir alında yazılı,
Nurun değil ismindi,kaderimde kazılı.

Yaksalar bir maziyi,tek sen olsan aklımda,
Aşka dair hatıram,bir tek sensin saklımda,
Sen ki içimde bir poyrazsın esersin,
Ezberleri bozarsın,sancıları kesersin,
Madem sevdiğim sen,bir hayata bedelsin,
İklim iklim her mevsim,yüreğimde baharsın,
Ne gam olsun karanlık,her gecemde neharsın.