Yasemen Şiiri - Muammer Bilim

O gün telefonda, hatırlarmısın?
Sesin titriyordu, merhaba derken.
Ya ben ne haldeydim, bir sorar mısın?
Kalbim duracaktı, seni dinlerken.

Sus diyordu bana, sus gül aşkına,
Bak işte karşında, Şemsi Gülizar!
Ey bülbül, feryadı kes gül aşkına,
Uyartma ağyâr ı, edip ahu zar!

Kavgaya dururken, kalbimle dilim,
Ölecek gibiydim, heyecanımdan.
Son akşamdan kalan, ıslak mendilim,
Halâ kurumadı, göz yaşlarımdan.

Nasıl unuturum o gülüşünü,
Utanıp başını eğerdin hemen.
Gelirken uzaktan yürüyüşünü,
Seyretmeye doyamazdım Yasemen!

Bir fermuar olsa, göğsümde derdim,
Alıp da içime, çeksem Allah'ım!
Adı sanı, terkeyleyip giderdim,
Yasemen ben deyip, gezsem Allah'ım!

Şimdi ne haldedir, gurbet elinde,
Goncay dı, açtı mı bilsem Allah'ım?
Deste gülse, bir yiğidin elinde,
Akan göz yaşımı, silsem Allah'ım.

Ya Rab! Her ne derdi varsa bana ver!
Onsuz malı mülkü, hanı neyleyim?
İstemem, ömrümü al da ona ver!
Yasemen'siz tende, canı neyleyim?

Diyorlar ki, bunca derde değdimi?
Değmez mi, uğruna ölüyorum ya!
Peki! O da senin kadar sevdi mi?
Yetmez mi, ben onu seviyorum ya!