Yaşayanı Öldürmeyiniz Şiiri - Meral Meri

Her şey boştu,
Bomboştu;
Yoksul bir ağaç gibi kala kalmıştık hayatta biz,
Öyleki rüzgar geçmişi seriyordu hafızamıza,
Açıp geçmişi seç beğen al dercesine seriyordu,
Sokak bohçacısı bir kadın gibiydi,
Dikilmişti karşımıza.
Sanki pişmanlıklar,öfkeler,ayrılıklar olmamıştı,
Sanki tek kalan "ah be ahtı! "
Ama şu bir gerçekti;
Geçmiş ızdırabın ta kendisiydi;
Siz yanmıştınız,çekmiştiniz
Sonuç olarak elinizde kalan yalnızca
Sizin ölü halinizdi...
Düşünün ki kaç kez ölmüştünüz.
Düşünün ki kaç kez sevdiklerinizi öldürmüştünüz.
Ama bunlar geride kaldı,sözde geçmişti.
Her bir yeni hayatınızda, hayat tekerrür ediyordu.
Sizin hayatınız sizde yeniden doğuyordu.
Boşuna mı yaşlanmıştınız?
Neden o acıları çekmiştiniz?
Çok mu akılsızdınız?
Yoksa çok mu iyiydiniz?
Sahi iyi olmak kaybetmek miydi?
Bunu ben dahi çözemedim?
Aslında iyi olmak acıyla cebinizde dolaşmaktı.
Evet,acıyla dolaşmaktı.
Hüzünlü kalpler sevilirdi...
Asıl soru şu: siz kendinizi seviyor muydunuz?
Yada şuan seviyor musunuz?
Bence seviyorsunuz,sevmelisinizde
Çünkü hayat ölmek için değildir,
Hayat sizi öldürmek için geldi,
Sizde yaşayın ve ölün.
Ama yaşayanıda öldürmeyiniz!
Ana kural bu evet, yaşayanı öldürmeyiniz...

(21.05.13.İstanbul.)