Yaşayan Ölüler

günlerden kimsesizlik
hava biraz bulanık
tıpkı yalnız insanların hayali arzuları
ve gerçekleşme ihtimali bile olmayan
istekleri gibi
evde bir tavuk gibi pineklemeye alışmış ben varım
boş boş yaşamayı adet edinmiş
herhangi bir yaşama dair belirti göstermeyen ben
ayakta duruyor geziyor nefes alıyor olmam
yanıltmasın sizi yaşıyor sanmayın beni

benim ayakta olmam ölü olduğum gerçeğini değiştirmez
ölü olmak için illa üzerine toprak atılıp
2 metre bir yerde yatmak mı lazım
emin olun o yatanlardan daha güzel ölüler var
gezdiğiniz dolaştığınız ve bastığınız toprağın üzerin de

biraz dolaşmalıyım sanırım
bir park köşesi boş bir bank
parkta cıvıl cıvıl çocuk sesleri
huzur veriyor insana bu ses
sanki dünyanın en güzel melodisi

onları izlerken bir an
kendi çocukluğum geliyor aklıma
gülüyorum gülüyorum
sonra gözlerim yaşlarını bırakıyor
tutamıyor kendini daha

ben bu şekilde bir çocukluk yaşamadım
bir esirgeme kurumunun bahçesinden izledim hayatı
hep iki güneş iki dünya var sanırdım
buranın bahçesinin havası hep bulanık olurdu
dışarısı sanki başka herkes mutlu
şu soru gelirdi aklıma
ben mi fazla gelmiştim dünyanıza
hafif hafif yağmur atıştırıyor
park bir anda boşalıyor
ben kalıyorum oturduğum bankın üzerin de
aynı o bahçe gibi

büyüyünce ne olacaksın
ben ben bilmiyorum ne olmalıyım
herhalde büyüdükten sonrada
aynı çocukluğum gibi kimsesiz olacağım

her yerde itilen kakılan
hiç bir hayali olmayan
offf be ağlatmayın beni işte
siz bir oyuncak arabayı saatlerce izleyip
sizin olduğu hayalini yaşadınız mı

veya siz annesiz yattınız mı
ben annemin kokusunu bilmem
oğlum diyen arkamda bir dağ babam olmadı
üstünümü geçe örtüp öpen kimsem olmadı
üşüdüm çok üşüdüm korktum
ama naz yapacağım kimsem de yok

çocukken avazım çıktığı kadar
bağıra çağıra ağlardım
biri fark etsin teselli etsin beni diye
şimdi sessiz sessiz ağlıyorum
göz yaşımı içime akıtıyorum
ne zor işmiş ulan bu
güçsüz olduğunu bile bile
güçlü gibi görünmeye çalışmak

velhasıl dostum
HER NEFES ALAN YAŞAMAZ
YAŞAYAN ÖLÜLERDE VAR