Yaşayan Nüfus Şiiri - Cafer Çelik

Bir kadın vardı,
30 yaş civarında.
Altı çocuğu vardı,
Sere serpe yanında.

16 yaşında evlendirilmişti,
Gençliğine doymadan...
Güzelim yıllarını yaşamadan...
Halinden memnu gözükmüyordu,
Ama,
Ne gelirdi elinden?

6 çocuk! az değildi elbet,
Yemek ister, giymek ister,
Eğitim, eğlence, gülmek ister...
Neler çekiyordu, kimbilir?
Bu çocukların derdinden...

Kocası, bir fukara
Çalışır ama...
Her akşam düşünür kara kara...
Koşturur gündüzleri,
Yana yıkıla...

Aç, susuz kalıyordu yavrucaklar,
Ne olacak? bunların yarınları?
Ellerinden geldiğinde yetişecekler.
Bir şeyler başarırlarsa,
Gerçekten çok sevinecekler...