Yaşayan Cesetler Şiiri - Betül Sena İnce ...

bu sabah yeni bir güne başladım
şu koskoca yalnızlığımla
sen yoktun ama
yine de güzeldi dünya karanlıklarıyla
sen gitmiş olsanda
yüreğimde daha bitmemişsin
her sabah sensiz uyanan cesedim
bunu farkediyor her gün batımında
şimdi söyle bana
kim vardı yüreğinde
ellerimi tutarken
gözlerime bakarken
senin adını her gece sayıklarken
hasretin baş ucumda uyklarken
kim vardı yüerğinde
bana birşeyler söylerken
olmuyor sevdiğim
insan her gün anımsıyor aynı gözleri
sonra sigaradan çekiyor
bir nefes daha bir nefes daha
sonunda bitiyor yürekler
acı çekilmez oluyor
can hiç yanmaz oluyor
ve yine
bir nefes daha bir nefes daha
hayatı son solumalarımız
hayata son dokunuşlarımız oluyor belkide
aşk kendini yakıyor
hasret dizini kırıp oturuyor
sevgi yerini fedakarlığa bırakıyor
ve sonunda
yaşayan cesetlerde sona geliyor...