Yaşayan Çamlıca Şiiri - Samet Koman

Çamlıca’dan İstanbul’u seyreyleyen tepeler
Ağaçlar gölgesinde düşten bile güzeller
Kucaklıyorken bizi, duruyor tüm yaşamlar
Bağrındaki huzurla bizlere seslenenler

Havası bir başka,toprak kokusu başka
İçindeki bahtlılar gelmez mi hiç aşka
Gözlerinden anlarsın, can bulanları başka
Özlemini duyanlar! Selam söyledim çokça

Ah bu portreler, sermest eder gördüğünü
Tüm heybetiyle sessiz, beklerler gelenleri
O ince zarif ruhlu hele ahşap köşkleri
Yaşayan geçmişle şad eder gönülleri

Ufukta ki denizde yüzer tek tek adalar
Önünde çarşaf gibi serilir şehir ve yaşamlar
Tepeyi delen yollar …hep şehre uzanırlar
İstanbul’u arayanlar burada demirlerler

Mecnun ah bir görseydi, çöllere hiç düşmezdi
Ferhat dağları delmez, ahı figan etmezdi
Ölümsüz bu sevgiden asla asla bıkmazdı
Bu eşsiz tepelerde sevenler katha ölmezdi

Öyle içten ve ılık sarıyor, dile gelen korular
Rüzgârlarda dans eden hışırtılarda mutluluklar
Baştan aşağı doğru ilerler dokunuşlar
Nazlanarak düşüyor, güneşten ışıklıklar

Ruhumda yaşayan bu yerden essiz tablolar
Her İstediğim anda düşten doğar gelirler
Çokça böyle geçti, mutlu aylar ve yıllar
Ebedi yaşanacak en güzel bahtiyarlıklar