Yaşayacaksın. Şiiri - Evrim Evrensel

Yaşayacaksın arkadaş,
Onu monu bilmem yaşayacaksın...
Başını vuracaksın taşa,
Ve taşın sert olduğunu,
Her günün bir dert olduğunu
Her yaşta yeniden anlayacaksın...
Yaşa başa bakmadan hani
Koşacaksın kırlarda ucsuz bucaksız...
Koşup yeşil çimene ayak basacaksın
Çiçekler arasında rüzgar olup dolaşacaksın,
Yalayarak ince yapraklarını
Ve Saçlarını çiçeklerin...
İçlerinden zakkumun acısını tadacaksın yeniden
Hatta sevdiğin de yanında olsun,
Tek başına ne halta oradasın...
El ele vererek
aşkla tutuşarak biraz da...
Kıvrıla kıvrıla dans edercesine yol alacaksın inceden
Kavrayıp belinin en ince yerinden
Ki koparsa kopsun..
Yere düşercesine cilveleşerek,
Papatyalar ve zambaklara aşk öğreteceksin.
Boylu boyunca sarılırken...
Ve saçlarını parmak parmak tarayacaksın
Çimenlerde boylu boyunca ıslanırken.
Sırılsıklam yaşayacaksın.
Yaşa başa bakmadan hani...
Satacaksın geçmişini geleceğini,
Takmadan diğerlerini kafaya
Katlanacaksın cefaya
Aşk ise onu yaşayacaksın.
Bakmadan ona buna,
Çocuk gibi olacaksın...
Kirletip üstünü başını sokakta, anasında dayak yer gibi.
Ve kendine bakıp güleceksin ağız dolusu,
Bilemem onu monu,
Seveceksin eni konu
Yağmurlarda ıslanıp umursamadan
Seveceksin usanmadan.
Aşklayarak polenlerini çiçeklerin
Dölleyeceksin günü ki !
Gelecek doğursun yarınlar...
Sevda yeli'ce eserek,
Ve yalayarak yaprağını ağaçların.
Börtü böceğe dahi can vereceksin...
Can katacaksın ki
Güneş doğmak bilsin
Bulut yağmur toplasın, ağlasın,
Yıkayıp tüm kirliliklerini dünyanın
Tertemiz bir sevgi dönüşsün aşka
Seveceksen adam gibi sev, değil şaka maka
Seveceksin yaşamında yeniden yaşayacaksın...