Yaşayacağız Şiiri - Muhammed Leyla

arkamda kambur durur
önümde karanlık
biliyorum ben de zaten
hiç iyi değilim artık.

beklediğim ne bilmiyorum
kafamda canlandırdığım hatıralar ölüyor
bir yanım çok severken
bir yanım kendinden nefret ediyor.

biliyorum uzaklarda bir yerlerde
hâlâ bir mutluluk var, yaşıyor
fakat bir gerçektir ona ulaşamayacak olmamız.

üstüne yağmurlar yağar, soğuktur, üşürsün,
üşütmen gökyüzünün umrunda olmaz,
bilirsin çocuklar sakar, çocuksun, düşersin,
ve düşmen kimsenin umrunda olmaz.

zor gelir bazen bu yalnızlığa alışmak
sen iki kişilik bir yatağın tek ferdisin
bu kalabalık şehrin yalnız insanı
aydınlık sokakların tek siyahlığı.

mutsuzluk değişmeyen bir iz hayatım boyunca
geleceğim belirsiz, geçmişim oyuncak
geçmiyor artık hiçbir şey, boşverip yatınca
hayat
kimine salıncaktır, kimine tabanca.

yaşayacağız mecburen
yaşayacağız ölene kadar
güneş bize doğru dönüp
yüzümüz gülene kadar
yaşayacağız.

sürekli atmak yorsa da kalbimizi
coşsak da deniz gibi, bozsak da ahdimizi
yaşayacağız,
ta ki bir gün Tanrı bize öl diyene kadar...